W dolinie potoku Dyrbek, u stóp Gór Słonnych leży wieś Bezmiechowa. Początki jej powstania sięgają 1489 roku, gdy tereny te wchodziły w skład ruskiego Księstwa Halicko-Włodzimierskiego. W 2. poł. XV w. w tym miejscu lokowano na prawie wołoskim wieś Łukawska Wola, która należała do sobieńskich dóbr Kmitów. Później wieś przejmowali i zmieniali jej nazwę kolejno Stadniccy, Ossolińscy i Krasiccy. W 2 poł. XVII wieku wieś została podzielona na dwie części, zwane do dziś Bezmiechowa Dolna i Bezmiechowa Górna. W dolnej pozostali wspomniani Krasiccy, górną przejęli Kieszkowscy. W 1881 r. posiadłość nabyli Czerkawscy, a w dworku u stóp Kamionki zamieszkała Maria Czerkawska - poetka, nowelistka, autorka książek dla dzieci. Niestety, w 1944 r. wszystkie zabudowania majątku wraz z dworem zniszczyła banda UPA.

W Bezmiechowej znajduje się jedna z dwóch zachowanych w gminie, trójdzielna drewniana cerkiew greckokatolicka, od 1968 roku użytkowana jako kościół rzymskokatolicki. Zbudowana została w 1830 roku na konstrukcji zrębowej. Na jej ścianach i stropie widnieje polichromia pochodząca prawdopodobnie z 1937 r. Zachował się też ołtarz cerkiewny z cyborium na czterech kolumnach oraz ikonostas, który jednak został przesunięty na tylną ścianę prezbiterium. W Bezmiechowej, jak w innych bieszczadzkich wsiach, spotkamy także wiekowe kapliczki przydrożne, które nie sposób ominąć.

Miejscowość to przede wszystkim „Szybowcowa Perła Kraju”. Kiedy dotrzemy na szczyt Kamionki (631 m.), a zarazem samego centrum Parku Krajobrazowego Gór Słonnych, naszym oczom przy dobrej pogodzie ukażą się kolorowe paralotnie i szybowce wzbite ponad głowami, a dalej jedna z piękniejszych panoram widokowych na Bieszczadzki Park Narodowy. Widok stąd jest fascynujący niezależnie od pory roku.

Najpierw - na pierwszym planie odsłaniają się malownicze wzniesienia Pogórza Leskiego z panoramą miasta na tle Czulni, obok z lewej strony lesiste pasma górskie Chwaniowa, Ostrego Działu i Żukowa łączące Bieszczady z Pogórzem Przemyskim, natomiast w głębi widokowe szczyty stanowiące otoczenie Jeziora Solińskiego i Myczkowieckiego. Horyzont zamykają najwyższe szczyty Bieszczadów.

Miejsce, w którym się znajdujemy jest kolebką polskiego szybownictwa z lat 1930 – 1939. Znane było wówczas w świecie jako Polska Akademia Szybownictwa. Wszystko dzięki doskonałym warunkom związanym z prądami termicznymi, które odkryli studenci Politechniki Lwowskiej. Akademia wykształciła wielu wybitnych pilotów, jak Wandę Modlibowską, która w 1937 roku startując z miejscowego lądowiska, utrzymując się ponad dobę w powietrzu ustanowiła rekord świata w długości lotu szybowcowego w kategorii kobiet. 18 maja 1938 roku z szybowiska w Bezmiechowej wystartował szybowiec pilotowany przez Tadeusza Górę. Pokonał on wówczas dystans 577,8 km i wylądował w Solecznikach Małych koło Wilna. Otrzymał on za swój wyczyn medal Lilienthala jako pierwszy pilot na świecie.

Dalszy rozwój ośrodka zatrzymała II wojna światowa, a następnie władze komunistyczne. Jednak dzięki miłośnikom szybownictwa, od 1995 roku reaktywowano szkołę i dziś funkcjonuje w tym miejscu lądowisko Bezmiechowa, zarządzane przez Akademicki Ośrodek Szybowcowy Politechniki Rzeszowskiej im. Tadeusza Góry. Szkolą się tutaj piloci i paralotniarze.

W pobliżu szybowiska znajduje się także rezerwat przyrody “Dyrbek”, gdzie ochroną objęto wielopiętrowy naturalny las mieszany z licznymi drzewami pomnikowymi i liczną fauną drapieżników puszczańskich.

Wędrując wzdłuż grzbietu Kamionki, wchodzimy w tunel leśny rezerwatu. Skieruje on nas ku bardzo ciekawej formie rzeźby leśnej. Po przejściu około 200 m zobaczymy pierwsze z nich wykonane w pniach obumarłych drzew przez nieznanego artystę. Dodają one niezwykłej tajemniczości temu miejscu.

Sołtys: 
Otta Lucyna
telefon: 722 040 022

Rada Sołecka:
Krasulak Maria
Lenartowicz Bogusława
Latusek Jerzy
Dudzik Stanisław
Maślak Zofia